करुण....

रुन दे कर्णाली तेरो के जान्छ; मेरो के जान्छ हिजो पनि जनता मारेकै होस परिवर्तनका लागी आज पनि मार्दै छस | सिंगो कर्णाली नै मेरे पनि तेरो आफन्त त सकुशल नै छन क्यारे! तेरो के जान्छ मेरो के जान्छ || पुल बनाउछु भन्थिस; निकै ठुलो पुल बनाएछस सिदै कर्णाली र मृत्युलाई जोड्ने पुल आज त्यही पुलमा हजारौलाई हिडाउछस तेरो नियत ति अनपढ़ सोर्पू बा ले पनि बुझेका छन त अन्जान बनिराख तेरो के जान्छ मेरो के जान्छ || आज साझ निकै खुसीको खबर आउने वाला छ सुनिस आँखा चिम्म गरेर संसार अध्यारो भयो भनी बसेको ए राज्य! बझाङमा आफ्नै आँग न्यानो कपड़ाले ढाक्न नपाई १० दिने गर्भवती मर्दै छिन | जुम्लामा खाने कुराको कुम्ला बोकेर पुग्दै गरेको सरकार टुलुटुलु हेर्दै पाँच वर्षीयाले संसार छोडिन आज बिहान | न तलाई चसक्क भयो न मलाई नै कतै बिझायो मर्नेलाई मर्न दे राज्य बिन्ती सिटामोल नपुराईदे ते के जान्छ मेरो के जान्छ || त्यसैले हरेक रात हुम्लाको आँसु रोईदिने ए चाँदनी आफ्नो आँखाको आफैलाई माया छैन भने सुतेको नाटक गरेक राज्यलाई सुत्न देऊ उता कर्णाली साच्चिकै निदाउनेछ एकदिन अनुरोध गर्दछु बरु त्यो

आशाले भरिएका क्षणमा न्यानोपनको लागी रविको एक किरणनै पुर्ण हुने युग होइन यो , यहाँ मर्यादा पुरुषोत्तम भएर मात्र हुँदैन , रावणकोजस्तो प्रचण्ड ज्ञान र अडिक ध्यानपनि उत्तिकै आवश्यक हुन्छ  । कतिपय प्रहरहरु उषाकालको उष्णतामय हुन्छन भने कतिपय क्षणहरु ग्रीष्ममा प्रकाण्ड दिवाजस्ता हुन्छन ,  यही ऋतमाझ लुकेको छ सजीव वसन्त जस्लाई जीवन भनिन्छ ।  ति कोमल पालुवारूपी पूर्णतामय जीवनमा अपूर्णता छाउनेकाम मानव आफू स्वयंले नै गरिरहेको छ ।  यो अपूर्णता लाई जीवन्त   बनाउनु जीवनको उद्देश्य हो ।  जीवनको उद्देश्य बुझ्न नसक्दा तृष्णाले भौतरिएका मानव शरीरहरु मृग-मरीचिका पठाङग्रा जस्तै उत्रन्त उफ़्रीन्छन र भेटाउदैनं आफ्नै हराएका ति गन्तब्य! रहरको आकृतिबाट एक पाईला तल ऒर्लेर वास्ताविकताको परिधिमा बसेर त हेर तिम्रा गन्तब्यहरु ,  तिम्रा विवसता ,  ब्यस्तताहरु त्यही लुकेका छन ! एउटा सिमाना छ तर कुनै रेखा छैन ,  रेखाविन्दु छ तर कुनै सिमा छैन! वस यही सीमारेखाको रहस्य भित्र त जीवनका सार्थकताहरु छुपेका छन ।   सपना सबैको हुन्छ ,  भावना सबैको हुन्छ आफ्नो सपनाको लागी अरुको जीवनलाई तमासा   बनाउनु हुँदैन  ,  मन सबैको